یا مهدی ادرکنی

ادامه »

حضرت امام جعفر صادق (ع) در رابطه با مقام ومنزلت معلم می فرمایند:
«هنگامی که روز قیامت شود، خداوند تمام انسان ها را جمع می کند و چون ترازوی اعمال نهاده شد و خون شهیدان را با مرکب قلم عالمان و معلمان بسنجند، ارزش مرکب آنان بر خون شهیدان فزونی خواهد داشت ». این ارزش بدان جهت است که شهیدان در سایة علم و تربیت معلمان و تعلیم شایستة آنان به خدا راه یافته و لیاقت شهادت نصیبشان شده است.

اعتکاف فرصت مناسبی است تا انسانی که در پیچ وخم های زندگی مادی غرق شده ،خود را بازدید وبه قصد بهره بردن از ارزش های معنوی از علایق مادی دست بکشد وخود را در اختیار پروردگار بگذارد وتقاضا کند که اورا در راه راست ثابت نگهدار د تا بتواند به دریای بیکران انس ومهر خداوند که یکسره مغفرت ورحمت است ،متصل شود .در اعتکاف می توان خانه دل را از اغیار تهی کرد ونور محبت خدا را در آن جلوه گر ساخت ،می توان خود را وقف عبادت کرد ولذت میهمان شدن بر سر سفره احسان ولطف الهی را چشید ،می توان زمام دل وجان را به دست خدا سپرد وهمه اعضا وجوارح را در حصار اراده حق به بند کشید ، می توان به خویشتن پرداخت ومعایب وکاستی های خود را شناخت ودر جستجوی معالجه بود ،می توان نامه عمل را مرورکرد وبه فکر تدارک وجبران فرصت های از دست رفته بود ، می توان به مرگ اندیشید وخود را برای حضور در پیشگاه خدای (ارحم الراحمین )آماده کرد .
آری (اعتکاف ) فصلی است برای گریستن ،برای ریزش باران رحمت ، برای شستن آلودگی های گناه ،برای تطهیر صحیفه اعمال ،برای نورانی ساختن دل وصفابخشیدن به روح

الهی! عرفه ام، باحسین علیه‏السلام از عرفات کوچ کرد و رحل اقامت در کربلاگزید؛ پس تو رامی خوانم به زبانی که امامم حسین علیه‏السلام در روز عرفه و در ودایش با سرزمین عرفات خواند.
الهی تو را می‏خوانم، با اشک‏هایی که به ترنم آخرین نوای آسمانی مولایم حسین علیه‏السلام در روز عرفه، بر صورت شرمسارم روان شده است.
الهی! تو را می‏خوانم به پاکی و خلوص بندگی در صحرای عرفات، به تکاپوی حاجیان؛ آن‏گاه که جان مشتاق را برای لقای تو روانه آسمان زلال عرفه می‏کنند.
خدای من! دلم برای آشنایی و آشتی با تو، بی‏تاب‏تر از همیشه است و تنها دارایی‏ام در پیشگاه تو، دعایی است که به آن وعده اجابت داده‏ای.
چگونه تو را دریابم و کدام باد موافق، این خس دورافتاده از آستانت را به کوی شناخت و دلدادگی به تو رهنمون می‏سازد؟
الهی! تو نوری؛ آشکارتر از آنی که به مدد آثار خلقتت، شناخته شوی.
تو نوری و روشن‏تر از آنی که در پناه سایه درآیی.
خدای من! چه وقت از دیده‏ ام نهان شدی تا برای اثبات بودن تو، دست به دامن برهان و استدلال ببرم؟
تو آنقدر ظاهری که رسیدن به تو از راه مشاهده آثارت، راه دراز پیمودن و به بیراهه رفتن است. پس خدای من! چنان به عشق خود مرا بنواز و یاری ام  کن تا دیده‏ ام؛ به فراتر از نشانه‏ هایت دل مشغول دارد و از درک نور تو که آفاق را روشن کرده، بازنماند.