یا مهدی ادرکنی

اهتمام به کار وعمل

احتراز از طول امل
بدان که مفاد اين نصايح شافيه، اهتمام درعمل واحتراز از طول امل است ، وطول امل از امّهات صفات ذميمه است ومورث چهار خصلت است:
اول: کسل وترک طاعت؛ زيرا که شيطان اورا از اين راه فريب مي دهد که: فرصت بسيار است وعمر دراز است، ودرهنگام پيري عبادت مي توان کرد، وايام جواني را صرف عيش وطرب مي بايد کرد!
دوم: آنکه باعث ترک توبه مي شود وتأخير مي کند توبه را به گمان اينکه مهلت خواهد يافت؛ تا مرگ به ناگاه او را بگيرد مهلت ندهد.
سوم: آنکه باعث حرص برجمع مال وتحصيل امور لازمه آن مي شود؛ براي آنکه چون گمان عمر بسيار به خود دارد، به اندازه آن تحصيل مايحتاج خود مي کند؛ چون اعتماد برخداوند خود ندارد ونمي داند که اگر خدا خواهد، او را زودتر فقير مي کند وآنچه تحصيل کرده است به کار او نمي آيد واگر خدا مصلحت داند، او را توانگر مي کند.
چهارم: آنکه باعث قساوت قلب وفراموشي آخرت مي گردد.

ادامه »

عوامل گرايش به مال حرام:
در بحث از «مال حرام» از موضوعات مهم، شناخت زمينه هاي آلوده شدن به مال حرام است. كسي كه مي‌خواهد آلوده به حرامخواري نشود، بايد زمينه ها و عوامل گرفتاري به اين گناه خانمان سوز را بشناسد و از زمينه ها و عوامل آن جلوگيري نمايد.
كمبود ويتامين‌ها در بدن، انسان را آماده ابتلا به بيماري ها مي كند، كمبودهاي روحي نيز انسان را به سوي گناه وحرامخواري مي كشاند. در بررسي زمينه ها و عوامل حرامخواري، مي‌توان امور فراواني را نام برد، كه هر يك ممكن است در انسان زمينه ساز اين امر باشد، ولي ما دراين جا به برخي از آنها اشاره مي كنيم.

ادامه »

راه‌هاي دوري از فقر:
در سخن پيشينيان معصوم (عليهم السلام) رفتارها و راه كارهايي براي جلب روزي معرفي شده است، اگرچه ما رابطه ي آنها را با جلب و گشايش رزق ندانيم، اما اطمينان داريم كه در اين عالم روابطي ميان اشياء و افعال انسان‌ها وجود دارد كه بسياري از آنها بر بشر پوشيده است. اكنون به برخي از آنها اشاره خواهيم كرد:

ادامه »

فقر از ديدگاه پيشوايان دين:

1ـ‌ فقر و بدبختي :
واژه «بدبخت» به معناي كسي است كه داراي بخت و اقبال بد باشد، از اين رو به كسي كه مصيبت‌ها، فلاكت و رنج فراوان دارد بدبخت مي‌گويند. در ميان گفتار پيشوايان دين يكي از عوامل بدبختي فقر و تهيدستي است.
امام علي مي‌فرمايند:«الفقر مع الدين الشقاء الاكبر(67) ؛ازبزرگترين بدبختي‌ها اين است كه بدهكاري با فقرهمراه شود.

ادامه »

چكيده:
اين مقاله با عنوان رزق حلال و راه‌هاي به دست آوردن آن طراحي شده است. رزق از ديدگاه معصومين و قرآن همان رزق حلال معرفي شده است و بر اساس راهبرد توصيفي تنظيم شده است. در آن معيارهاي طلب روزي و همچنين عوامل گشايش روزي را به طور مختصر بيان مي كند. مباحث بعد از آن در مورد عوامل فقر و راه هاي دوري از آن مي باشد و در نهايت به عواملي كه منجر به گرايش افراد به سمت مال حرام مي‌شود. به طور خلاصه بيان مي‌گردد. در كل مقاله‌ي فوق تنظيم شده است، براي ارائه راه كارهاي ساده براي به دست آوردن ثروت و خوشبختي و دوري افراد از فقر و تنگدستي و اگر افراد اين راه‌ها را در زندگي خود پيش بگيرند، به راحتي مي توانند خوشبختي و سعادت را در پيش روي خود داشته باشند.
كليد واژه‌ها: رزق، حلال، حرام، سعادت، فقر، ثروت، گشايش.

ادامه »

ادامه »

حضرت امام جعفر صادق (ع) در رابطه با مقام ومنزلت معلم می فرمایند:
«هنگامی که روز قیامت شود، خداوند تمام انسان ها را جمع می کند و چون ترازوی اعمال نهاده شد و خون شهیدان را با مرکب قلم عالمان و معلمان بسنجند، ارزش مرکب آنان بر خون شهیدان فزونی خواهد داشت ». این ارزش بدان جهت است که شهیدان در سایة علم و تربیت معلمان و تعلیم شایستة آنان به خدا راه یافته و لیاقت شهادت نصیبشان شده است.

اعتکاف فرصت مناسبی است تا انسانی که در پیچ وخم های زندگی مادی غرق شده ،خود را بازدید وبه قصد بهره بردن از ارزش های معنوی از علایق مادی دست بکشد وخود را در اختیار پروردگار بگذارد وتقاضا کند که اورا در راه راست ثابت نگهدار د تا بتواند به دریای بیکران انس ومهر خداوند که یکسره مغفرت ورحمت است ،متصل شود .در اعتکاف می توان خانه دل را از اغیار تهی کرد ونور محبت خدا را در آن جلوه گر ساخت ،می توان خود را وقف عبادت کرد ولذت میهمان شدن بر سر سفره احسان ولطف الهی را چشید ،می توان زمام دل وجان را به دست خدا سپرد وهمه اعضا وجوارح را در حصار اراده حق به بند کشید ، می توان به خویشتن پرداخت ومعایب وکاستی های خود را شناخت ودر جستجوی معالجه بود ،می توان نامه عمل را مرورکرد وبه فکر تدارک وجبران فرصت های از دست رفته بود ، می توان به مرگ اندیشید وخود را برای حضور در پیشگاه خدای (ارحم الراحمین )آماده کرد .
آری (اعتکاف ) فصلی است برای گریستن ،برای ریزش باران رحمت ، برای شستن آلودگی های گناه ،برای تطهیر صحیفه اعمال ،برای نورانی ساختن دل وصفابخشیدن به روح

الهی! عرفه ام، باحسین علیه‏السلام از عرفات کوچ کرد و رحل اقامت در کربلاگزید؛ پس تو رامی خوانم به زبانی که امامم حسین علیه‏السلام در روز عرفه و در ودایش با سرزمین عرفات خواند.
الهی تو را می‏خوانم، با اشک‏هایی که به ترنم آخرین نوای آسمانی مولایم حسین علیه‏السلام در روز عرفه، بر صورت شرمسارم روان شده است.
الهی! تو را می‏خوانم به پاکی و خلوص بندگی در صحرای عرفات، به تکاپوی حاجیان؛ آن‏گاه که جان مشتاق را برای لقای تو روانه آسمان زلال عرفه می‏کنند.
خدای من! دلم برای آشنایی و آشتی با تو، بی‏تاب‏تر از همیشه است و تنها دارایی‏ام در پیشگاه تو، دعایی است که به آن وعده اجابت داده‏ای.
چگونه تو را دریابم و کدام باد موافق، این خس دورافتاده از آستانت را به کوی شناخت و دلدادگی به تو رهنمون می‏سازد؟
الهی! تو نوری؛ آشکارتر از آنی که به مدد آثار خلقتت، شناخته شوی.
تو نوری و روشن‏تر از آنی که در پناه سایه درآیی.
خدای من! چه وقت از دیده‏ ام نهان شدی تا برای اثبات بودن تو، دست به دامن برهان و استدلال ببرم؟
تو آنقدر ظاهری که رسیدن به تو از راه مشاهده آثارت، راه دراز پیمودن و به بیراهه رفتن است. پس خدای من! چنان به عشق خود مرا بنواز و یاری ام  کن تا دیده‏ ام؛ به فراتر از نشانه‏ هایت دل مشغول دارد و از درک نور تو که آفاق را روشن کرده، بازنماند.