یا مهدی ادرکنی

حضرت امام حسن مجتبی علیه‌السلام که به کریم اهل‌بیت لقب یافت، عابدترین و زاهدترین مردمان زمان خویش بود. هنگام وضو رنگش زرد می‌شد وبدنش می‌لرزید و چون علت آن را جویا می‌شدند، می‌فرمودند: «کسی که می‌خواهد در برابر پروردگار عرش بایستد، حق دارد رنگ چهره‌اش را ببازد و بدنش به لرزه درآید». آنگاه که به مسجد می‌رسید، سر به سوی آسمان بلند می‌کرد و می‌فرمودند: «معبودا! میهمان تو در آستانه بارگاهت است. ای احسان کننده کریم! گناهکاری به درگاهت آمده؛ پس در برابر زیبایی‌های خویش، زشتی هایی را که در وجود من سراغ داری، عفو فرمای».
چون یاد مرگ می‌فرمود یا به قبر و قیامت می‌اندیشید، می‌گریست و آنگاه که ملاقات خویش را با پروردگار یادآور می‌شد، ناله می‌زد و از هوش می‌رفت. هنگام نماز، اعضای بدنش می‌لرزیدو هنگام یاد بهشت و دوزخ، مضطرب می‌گردید و از گرفتار شدن در جهنم به خدا پناه می‌برد. امام حسن علیه‌السلام حلمی فراوان و صبری حیرت‌انگیز داشت.